Συνέντευξη στον Δημήτρη Τσουκαλά
Το «Χαµόγελο του Παιδιού» συµπλήρωσε 25 χρόνια πορείας το 2020 και παρουσίασε µάλιστα και µια επετειακή καµπάνια µε την υπογραφή της DDB Athens, που στηρίζει pro bono τον Οργανισµό. Mε αυτή την αφορµή µιλήσαµε µε τον Κώστα Γιαννόπουλο για την καµπάνια, τα όσα έχει κατορθώσει ο Οργανισµός µέσα σε αυτά τα 25 χρόνια, τις επιπτώσεις της πανδηµίας αλλά και για το όραµα κάποια στιγµή τα πράγµατα να έχουν αλλάξει τόσο πολύ, που το «Xαµόγελο» να µη χρειάζεται πια να προσφέρει το πολύτιµο έργο του.
Στις 9/11/2020, το «Χαµόγελο του Παιδιού» συµπλήρωσε 25 χρόνια δράσης. Τι σηµαίνει για εσάς αυτή η πολύ σηµαντική επέτειος;
Το «Χαµόγελο του Παιδιού» ξεκίνησε στις 9 Νοεµβρίου 1995, από το γιο µου, Ανδρέα, ο οποίος κατά τη διάρκεια του σοβαρού προβλήµατος υγείας που αντιµετώπιζε, εξέφρασε στο παιδικό του ηµερολόγιο την επιθυµία του να δηµιουργηθεί ένας σύλλογος που θα λέγεται «Το Χαµόγελο του Παιδιού» και θα εξασφαλίζει σε κάθε παιδί όσα ο Ανδρέας είχε απλόχερα: ασφάλεια, στοργή, αγάπη, φροντίδα, ζεστασιά…
Ο Ανδρέας, µόλις δέκα ετών, µε τη σοφία που διακρίνει τα παιδιά, οραµατίστηκε το σύλλογό του και ζήτησε να εκφράσει την επιθυµία του αυτή δηµόσια.
Παρά την πολύ δύσκολη κατάσταση της υγείας του, ο Ανδρέας φιλοξενήθηκε στις 9 ∆εκεµβρίου 1995, στην εκποµπή «Κόκκινη Κάρτα» του Γιώργου Παπαδάκη, στον Αntenna. Η επιθυµία του Ανδρέα µέσα από την εκποµπή έγινε γνωστή στο πανελλήνιο – και όχι µόνο. Λίγες ηµέρες µετά, στις 22 ∆εκεµβρίου, ο Ανδρέας έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας µια τεράστια παρακαταθήκη και µια επιθυµία που έπρεπε να εκπληρωθεί.
Για εµένα προσωπικά, οι δυσκολίες που έπρεπε να αντιµετωπίσω ήταν πολλές. Από καταξιωµένος επιχειρηµατίας στο χώρο της πληροφορικής, βρέθηκα σε έναν άγνωστο χώρο, τελείως διαφορετικό. Ήταν όµως µονόδροµος να συνεχίσω ώστε να εκπληρώσω την υπόσχεση που έδωσα στο γιο µου.
Από την πρώτη στιγµή, το όραµα του Ανδρέα το µοιράστηκαν πολλοί και, κυρίως, παιδιά.
Έτσι, σταδιακά, ξεκινήσαµε τις δράσεις µας, βήµα-βήµα, µε πρώτο σταθµό την υποστήριξη παιδιών στα νοσοκοµεία. Ακολούθησαν τα Σπίτια για παιδιά-θύµατα κάθε µορφής βίας, η Γραµµή SOS 1056, το πρώτο µας ασθενοφόρο.
Για εµένα η επέτειος των 25 χρόνων µας είναι σηµαντική, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και για το «Χαµόγελο του Παιδιού» που υπηρετώ.
Για εµένα είναι 25 χρόνια από τότε που έχασα το παιδί µου και συνειδητοποιώ ότι ο πόνος και η απώλεια δεν «µαλακώνουν». Απλά συνειδητοποιείς την απώλεια, µαθαίνεις να ζεις µε αυτήν και παράλληλα προχωράς τη ζωή σου. Φυσικά, στη δική µου την περίπτωση ο Ανδρέας µε άφησε µε µια τεράστια δέσµευση, να πραγµατοποιήσω την επιθυµία του, και αυτό, όσο δύσκολο και αν είναι, µε γεµίζει δύναµη να συνεχίσω.
Το «Χαµόγελο του Παιδιού» δεν το είδα και δεν µπορώ να το δω επαγγελµατικά. Για εµένα είναι πάντα η επιθυµία του παιδιού µου, η υπόσχεση που έδωσα και έτσι συνεχίζω. Παράλληλα, όµως, την επαγγελµατική µου πορεία και όλες τις γνώσεις που αποκόµισα από αυτή, τις έχω διοχετεύσει στο «Χαµόγελο». Η οργάνωση, η προσήλωση στο στόχο, η λογοδοσία, η συνέπεια, η έλλειψη εφησυχασµού, είναι «προίκα» από την επαγγελµατική πορεία που διέγραψα µέχρι να χάσω τον Ανδρέα.
Για εµένα είναι σηµαντικό να µη χάσουµε τον στόχο µας, να συνεχίσουµε, παρά τις δυσκολίες και τα «όχι» ή τα «δεν γίνεται», που καθηµερινά ακούµε, να µείνουµε ακέραιοι. Να µείνουµε δυνατοί, µε τον κόσµο στο πλευρό µας, ώστε να συνεχίσουµε µέχρι να χαµογελάσει κάθε παιδί και κανένα να µη µας έχει ανάγκη, όπως πολύ εύστοχα, αναφέρει και η νέα µας καµπάνια.
Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη ΕΔΩ
