Ο Παραολυμπιονίκης της ξιφασκίας και μέλος της ομάδας μπάσκετ του Παναθηναϊκού, Πάνος Τριανταφύλλου μίλησε στο ΤLIFE για το σοκαριστικό ατύχημα που είχε, όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε έπεσε σε χαράδρα 100 μέτρων.
Ακόμη ο αθλητής του Παναθηναϊκού αναφέρθηκε στους στόχους του συλλόγου, αλλά και για την αγάπη του για τον αθλητισμό.
Στο αγωνιστικό σου κομμάτι, σε τι φάση σε βρίσκουμε;
Συμμετείχα πρόσφατα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έγινε στην Πολωνία, αυτός είναι και ο λόγος που απουσίαζα από ένα από τα live του J2US. Παράλληλα, αυτή την περίοδο, με την ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού, αγωνιζόμαστε για το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ελλάδος.
Πόσο εύκολο είναι να συνδυάζεις προπονήσεις για δυο αθλήματα, τις πρόβες για το J2US και το live του Σαββάτου;
Πριν δεχτώ την πρόταση για το J2US τα είχα μελετήσει όλα αυτά, τις ώρες των προπονήσεων, τις ώρες των προβών, τους αγώνες και είδα ότι μπορώ να τα “παντρέψω”. Σίγουρα κάποια πράγματα μπορεί να τα χάνω. Καμιά φορά ίσως χρειαστεί να μειώσω μια προπόνηση αλλά δόξα τω Θεώ βγαίνει το πρόγραμμα. Άλλωστε, το J2US φτάνει σιγά σιγά προς το τέλος του οπότε το πρόγραμμα θα παραμείνει τόσο πιεστικό μόνο για λίγο ακόμα.
Είσαι άνθρωπος που λειτουργεί πάντα βάσει προγράμματος;
Όχι, δε λειτουργώ βάσει προγράμματος. Ο αθλητισμός δεν έχει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα και αυτό πολλές φορές δε σου αφήνει περιθώρια να έχεις προσωπική ζωή. Δε μπορώ να ξέρω από τώρα ας πούμε, τι θα γίνει μετά τις γιορτές στους αγώνες. Σίγουρα μπορώ να ξέρω κάποια πράγματα για το άμεσο μέλλον αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να φτιάχνω ένα πρόγραμμα με βάθος χρόνου. Για παράδειγμα, δε μπορώ σε καμία περίπτωση να κάνω σχέδια από τώρα για το Πάσχα ή το καλοκαίρι.
Ο αθλητισμός πότε μπήκε στη ζωή σου;
Το 2005 μετά το τροχαίο ατύχημα που είχα το οποίο με καθήλωσε στο αναπηρικό αμαξίδιο. Το ατύχημα συνέβη το 2004 και λίγους μήνες μετά, το 2005 ξεκίνησα να ασχολούμαι με το μπάσκετ σε αμαξίδιο. Η ξιφασκία μπήκε στη ζωή μου αργότερα.
Πριν το ατύχημα, δεν είχες κάποια σχέση με τον χώρο του αθλητισμού;
Σε αυτόν τον βαθμό όχι. Στο σχολείο έπαιζα μπάσκετ, ποδόσφαιρο, βόλει, είχα ασχοληθεί λίγο με τον στίβο αλλά τόσο ενεργά και σε “επαγγελματικό” επίπεδο όχι. Βάζω σε εισαγωγικά το “επαγγελματικό” γιατί, στην Ελλάδα, τόσο το μπάσκετ όσο και η ξιφασκία δε θεωρούνται επαγγελματικά αλλά ερασιτεχνικά.
Το γεγονός ότι μετά το ατύχημα, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, άρχισες να ασχολείσαι με το μπάσκετ, σε βοήθησε ψυχολογικά;
Εννοείται. Νομίζω ο αθλητισμός βοηθά ψυχολογικά οποιονδήποτε ασχολείται με αυτόν είτε έχει μια αναπηρία, είτε όχι. Σε βοηθά γιατί την ώρα που αθλείσαι, έχεις την ευκαιρία να ξεφύγεις από την καθημερινότητά σου, από τα πρόβλημα που τυχόν αντιμετωπίζεις. Το να αθλείται κανείς, μόνο καλό μπορεί να του κάνει, όχι μόνο στο σώμα αλλά, και στην ψυχή. Στα άτομα με αναπηρία βοηθά λίγο παραπάνω γιατί μέσω της άθλησης αντικαθιστάς ένα κομμάτι της χαμένης σου κινητικότητας.
Mετά το ατύχημα, αποφάσισες αμέσως ότι θέλεις να ασχοληθείς με κάτι – στην προκειμένη το μπάσκετ – ή πέρασες και μια περίοδο “εγκλεισμού”;
Όχι δεν πέρασα αυτή τη φάση. Από την πρώτη κιόλας μέρα του ατυχήματος, χωρίς ακόμη να γνωρίζω την ακριβή μου κατάσταση, είπα στον εαυτό μου ότι, δε θα αφήσω να με επηρεάσει όλο αυτό, θα κάνω τη γυμναστική μου, και ό,τι είναι το καλύτερο και θα συνεχίσω τη ζωή μου. Και αυτό, δεν άλλαξε ούτε όταν έμαθε την ακριβή κατάστασή μου. Γυμναζόμουν από την πρώτη στιγμή καθημερινά, έκανα της φυσιοθεραπείες μου, πήγαινα στο κέντρο αποκατάστασης, δεν άφησα ποτέ τον εαυτό μου και το σώμα μου. Στην πορεία, είδα ότι ο αθλητισμός με βοηθά ακόμα περισσότερο.
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ένας άνθρωπος με αναπηρία στην καθημερινότητά του, είναι οι ίδιες με αυτές που αντιμετώπιζε 10 χρόνια πριν ή έχουν βελτιωθεί τα πράγματα?
Έχουν γίνει κάποια βήματα προόδου αλλά αυτά είναι ελάχιστα. Από το 2004 και έπειτα, με τα έργα που έγιναν λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων, η πρόσβαση σε πολλά σημεία καλυτέρευσε. Έχει βοηθήσει επίσης και το γεγονός πως δίνεται το βήμα μέσω των ΜΜΕ να πούμε κάποια πράγματα, αλλά κυρίως το ότι πολλοί αθλητές με αναπηρία επισκέπτονται σχολεία και μιλάνε στα παιδιά.
Για μένα, η παιδεία παίζει πρωταρχικό ρόλο. Το να μάθουμε τη σημασία της ύπαρξης μιας ράμπας είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Ναι, έχουν γίνει βήματα προόδου, υπάρχουν περισσότερα προσβάσιμα μέρη, ωστόσο, στο κέντρο της Αθήνας η πρόσβαση είναι χάλια. Όμως, όση πρόσβαση κι αν υπάρχει, αν δεν υπάρχει παιδεία και ο κόσμος συνεχίζει να παρκάρει μπροστά στις ράμπες, όλα πάνε χαμένα.
Έχει τύχει ποτέ, να τσακωθείς με κάποιον που έχει παρκάρει μπροστά σε μια ράμπα ή σε μια θέση για αναπηρικό όχημα;
Όχι, δεν έχω τσακωθεί ποτέ μου. Έχω συζητήσει αλλά δεν έχω τσακωθεί. Μπορεί κάποιον να σου πει ότι, άφησε εκεί το αυτοκίνητό του για 5-10 λεπτά χωρίς όμως να αντιλαμβάνεται ότι, για σένα, αυτά τα 10 λεπτά είναι 10 λεπτά καθυστέρησης. Δε θα μπω στη διαδικασία να τσακωθώ με κανέναν. Θα εξηγήσω με όμορφο τρόπο ότι αυτό που έκανε είναι άσχημο και ότι κάποιος άλλος, με μεγαλύτερη ίσως αναπηρία από τη δική μου, που έχει μεγαλύτερη ανάγκη αυτή τη θέση.
Στη συνέχεια βέβαια, αν δεν το πάρει το αυτοκίνητό του, η επόμενη κίνηση είναι να καλέσω την Aστυνομία. Δεν υπάρχει λόγος όμως να φτάνουμε σε αυτό το σημείο, πρέπει όλοι να μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε τον λόγο για τον οποίο υπάρχουν οι ράμπες και οι αναπηρικές θέσεις.
Τώρα που βρίσκεσαι στο J2US έχουν υπάρξει άτομα που αντιμετωπίζουν κάποια αναπηρία που να σου έστειλαν μήνυμα και να σου είπαν ότι πήραν δύναμη μέσα από τη δική σου συμμετοχή;
Ναι και αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Έχω λάβει πάρα πολλά τέτοια μηνύματα. Είναι καλό να βλέπουμε στην τηλεόραση άτομα με αναπηρία γιατί υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που μπορεί να πάρει δύναμη και να δει ότι μπορεί να έχει μια φυσιολογική ζωή. Πρέπει να μιλάμε για την αναπηρία ανοιχτά, να δείχνουμε πως μπορούμε να παραμείνουμε ενεργοί και δημιουργικοί. Χαίρομαι που μέσα από το δικό μου παράδειγμα μπορεί να πήρε δύναμη έστω και ένας άνθρωπος.
Ήταν αυτός ένας λόγος που αποδέχτηκες την πρόταση για το J2US;
Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Αυτό είναι κάτι που προέκυψε μετά τα μηνύματα που έλαβα από τον κόσμο. Η αρχική μου σκέψη ήταν ότι πάω σε ένα πάρτι να περάσω όμορφα, να γνωρίσω κόσμο. Το θεώρησα καλό και για τη δουλειά μου γιατί θα μου έδινε μια παραπάνω προβολή, και όλα αυτά σε συνδυασμό με το τραγούδι που το αγαπώ πάρα πολύ – μπορώ να τραγουδάω παντού και όλη μέρα – με έκαναν να πω ναι.
Πέρα από τη φωνή σου όμως, έχουμε δει να σχολιάζεται αρκετά και η εξωτερική σου εμφάνιση. Σε έχουν φέρει ποτέ σε αμηχανία αυτού του είδους τα σχόλια:
Χαμογελάω, όταν ακούω κάτι όμορφο για την εξωτερική μου εμφάνιση αλλά έρχομαι καμιά φορά και σε αμηχανία γιατί πολλές φορές δε ξέρω τι να απαντήσω. Για μένα, η εξωτερική ομορφιά δεν είναι το παν, ο χαρακτήρας είναι αυτός που θεωρώ πως παίζει σημαντικότερο ρόλο. Οπότε, όταν δέχομαι σχόλια που έχουν να κάνουν με τον χαρακτήρα μου χαίρομαι περισσότερο.
Στα social media δέχεσαι φλερτ από τις γυναίκες;
Ναι, δέχομαι φλερτ. Εντάξει, σε ποιόν δεν αρέσει το φλερτ; Το φλερτ είναι κάτι πολύ όμορφο.
Αν θα έπρεπε να μου περιγράψεις τον εαυτό σου, πώς θα τον περιέγραφες;
Ποιος είναι ο Πάνος ε; Ο Πάνος είναι ένα παιδί που δεν έχει κακία για κανέναν, του αρέσει πάντα να χαμογελά και να προχωράει μπροστά. Νομίζω δεν υπάρχει λόγος να πω κάτι παραπάνω. Δε μου αρέσει να μιλάω τόσο για τον εαυτό μου. Είναι προτιμότερο να μιλούν οι άλλοι για μένα.
Μου είπες ότι “ο Πάνος είναι ένα παιδί που πάντα χαμογελάει και προχωράει μπροστά”. Αυτή τη θετική στάση ζωής, την είχες ανέκαθεν;
Πάντα είχα θετική στάση προς τη ζωή. Υπήρξαν στιγμές μετά το ατύχημα που μπορεί να είπα, “γιατί σε μένα” αλλά αυτές οι στιγμές κράταγαν πάντα μόνο μερικά δευτερόλεπτα. Η απάντηση στη σκέψη αυτή είναι, “γιατί σε κάποιον άλλον”. Συνέβη σε μένα για κάποιον λόγο προφανώς. Ίσως ο λόγος αυτός να είναι το να δίνω δύναμη στον κόσμο μέσα από τη δική μου εμπειρία. Σίγουρα κάποιος λόγος υπάρχει για οτιδήποτε συμβαίνει στη ζωή μας, για οποιαδήποτε δυσκολία και αν συναντάμε.
Στόχους για το μέλλον βάζεις;
Οι στόχοι που βάζω έχουν να κάνουν με το άμεσο μέλλον. Ο πιο μακρινός στόχος που έχω αυτή τη στιγμή είναι οι Παραολυμπιακοί Αγώνες που θα διεξαχθούν το 2024 στο Παρίσι, να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και να κατακτήσω το χρυσό μετάλλιο. Πάντα ο στόχος μου είναι το χρυσό. Ωστόσο, ακόμα και αν δεν έρθει το χρυσό εγώ, θα αγωνιστώ για το καλύτερο.
Πώς προέκυψε η πρόταση για το J2US;
Δέχτηκα κάποια στιγμή ένα τηλεφώνημα από την παραγωγή του show, στο οποίο μου εξέφραζαν την επιθυμία τους να είμαι ένας από τους συμμετέχοντες. Τότε, ακόμη δεν γνώριζα ποιος/α θα είναι ο coach μου. Δέχτηκα να κάνω ένα ραντεβού το οποίο και έγινε σε ένα πολύ ευχάριστο κλίμα. Αφού τους είπα κι εγώ το πρόγραμμά μου, που λόγω προπονήσεων είναι αρκετά φορτωμένο, και αφού βρήκαμε πως υπάρχει τρόπος να προχωρήσει αυτή η συνεργασία, συμφωνήσαμε. Στην πορεία μου πρότειναν τη Φωτεινή Δάρρα ως coach και εννοείται ότι δέχτηκα με τεράστια χαρά.
Πριν από την πρόταση αυτή, είχες σκεφτεί ποτέ τον εαυτό σου σε ένα τέτοιο show;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Παλαιότερα, μια φίλη μου είχε στείλει ένα βίντεο στο οποίο τραγουδούσα στο The Voice και μάλιστα, με είχαν καλέσει για να πάω αλλά, δεν το τόλμησα. Πρόκειται για ένα καθαρά μουσικό show και ως Πάνος, για να κάνω κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να είμαι 100% έτοιμος. Το τραγούδι μου αρέσει πάρα πολύ, αλλά εφόσον δεν είχα κάνει τα απαραίτητα μαθήματα για να διαγωνιστώ σε ένα τέτοιο show, σε καμία περίπτωση δε θα το δοκίμαζα.
Η απόδοσή σου ωστόσο σε κάθε live είναι εξαιρετική με κοινό και κριτική επιτροπή να εκθειάζουν τις φωνητικές σου ικανότητες.
Αυτό πραγματικά δεν το περίμενα. Δέχομαι με τεράστια χαρά όλα αυτά τα σχόλια. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα πήγαινα να διαγωνιστώ με τη φωνή μου σε ένα show και θα παίρνω σχεδόν σε κάθε live 40αρια. Είναι τεράστια η χαρά που νιώθω και πραγματικά πέρα από την παραγωγή και την κριτική επιτροπή, ευχαριστώ πάρα πολύ και τον κόσμο για όλη τη στήριξη.
Να φανταστώ ότι, τα μηνύματα που δέχεσαι πλέον είναι πολύ περισσότερα σε σχέση με αυτά που μπορεί να δεχόσουν πριν;
Ναι αυτό είναι αλήθεια. Τα μηνύματα που δέχομαι είναι αμέτρητα και έρχονται όλα με πολύ μεγάλη αγάπη και όμορφα σχόλια.
Έχει υπάρξει κάποιο τραγούδι που να σε δυσκόλεψε περισσότερο λόγω μιας συναισθηματικής σύνδεσης που ενδεχομένως είχες μαζί του:
Με αυτή την έννοια όχι. Αυτό που προσπαθώ να κάνω κάθε φορά είναι να βρίσκω την ουσία στους στίχους του εκάστοτε τραγουδιού για να βγάλω και το αντίστοιχο συναίσθημα. Θεωρώ πως όλοι μας ακούγοντας ένα τραγούδι, έχουμε βιώσει και κάποια συναισθήματα, αυτά τα συναισθήματα βγαίνουν ότι καταλαβαίνεις την ουσία των στίχων. Βέβαια, για να τα περάσεις και στον κόσμο αυτά τα συναισθήματα, πρέπει να τραγουδάς καθαρά, να έχεις το σωστό ύφος…
